بسمه تعالی
۱۱ شهریور ۱۳۸۸
هنگام مطالعه مقالات مختلف بر این اساس محکم تر می شوم که برای حرکت به سوی عزت اسلامی انقلابی باید آنچه را که اجنبی می نامیم را بزنیم نه داخلی.
در سال های اخیر بخصوص از زمان شروع دوره ی دوم دولت آقای روحانی، بسیاری خواستار کناره گیری او شدند! بسیاری سعی کردند که او را تحقیر و نابود سازند. لکن رهبر انقلاب بزرگ انقلابیت سخنی زیبا فرمود. فرمود که آنکه که خواستار استعفا روحانی است با دشمن می باشد!
آن زمانی که رییس جمهور بود با نخست وزیرش ( میرحسین موسوی خامنه ) مشکل داشت، نخست وزیرش بار ها استعفا نامه نوشت لکن رهبرمان هیچ موقع قبول نکرد.
کمی روان تر بیان کنم، هروقت بحث از داخلی ها بود حتی در ۸۸ به کسی تهاجم نکرد. بار ها گفته که آقای روحانی درست کن اما نگفته که برو! قبول دارم بهتر ها هم بودند اما الان چه؟ بعضی ها سخنرانی می کنند حرف هایشان هم درست است اما زمان و مکان غلط!
طوری می خواهم بنویسم که همگی بفهمیم. روحانی گزینه ی نامناسبی بود. قبول، من طرفدار او نبودم و حنجره ها پاره کردم برای جناب آقای رییسی. لکن الان او رییس جمهور است. آیا انقلابیت این نیست که حتی وقت هایی که وضع بد است استفامت داشته باشیم؟ آیا این نیست که نگذاریم آمریکا ما را کنترل کند؟ آیا این نیست که نباید وابسته ی آمریکا بشویم؟ اگه روحانی برود می دانید چه می شود، هرج و مرج پس از آن هم می دانید چی می شود آمریکا وارد می شود.
در ضمن یک انقلابی باید ادب داشته باشد.
